Միավորը 5 է, իսկ մյուս թվանշանների գումարը՝ 9:
455,635,815,905,725, 365,275,185
Տասնավորը 8 է, իսկ մյուս թվանշանների գումարը՝ 7:
483,681,582,384,285
Հարյուրավորը 2 է, իսկ մյուս թվանշանների գումարը 5:
223,232,241,250,205,214
| հարյուրավոր | տասնավոր | միավոր | |
| 478 | 4 | 7 | 8 |
| 125 | 1 | 2 | 5 |
| 602 | 6 | 0 | 2 |
| 406 | 4 | 0 | 6 |
| 940 | 9 | 4 | 0 |
| 670 | 6 | 7 | 0 |
695 + 8 = 703 940 – 50 =890
490 + 40 =530 560 – 400 =160
920 + 90 =1010 270 + 840 =1110
420 + 88 =508 320 – 150 =170
452 + 29 =481 351 – 207 =144
624 +138 =762 647 – 259 =388
704 +36 =740 857 – 175 =682
Ա. Երկու սենյակներում կար տարբեր քանակի աթոռներ: Երբ մի սենյակից 3 աթոռ վերցրին և մյուս սենյակ տարան, յուրաքանչյուր սենյակում 22 աթոռ եղավ: Սկզբում յուրաքանչյուր սենյակում քանի՞ աթոռ կար:
Լուծում՝
22+3=25
22-3=19
Պատասխան՝ մեկում 19 մյուսում 25
Բ. Երկու տուփերում կար տարբեր քանակի մատիտներ: Երբ առաջին տուփից 7 մատիտ տեղափոխեցին երկրորդ տուփի մեջ, յուրաքանչյուր տուփում 24 մատիտ եղավ: Սկզբում քանի՞ մատիտ կար յուրաքանչյուր տուփի մեջ:
Լուծում՝
24-7=17
24+7=31
Պատասխան՝մեկում 17 մյուսում 31
Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Բարև, եղևնի.
Դու սիրուն ծառ ես, բայց փշեր ունես ու քեզ, որ կպնեն կարող են ձեռքերն ու ոտքերը վնասեն:
Դու լինում ես անտառներում, այգիներում և նույնիսկ թանգարաններում:
Դու շատ հետաքրքիր ծառ ես:
Սիրով` Վահագն