Մեր ճամփեն խավար, մեր ճամփեն գիշեր,Ու մենք անհատնումԷն անլույս մըթնումԵրկա՛ր դարերով գընում ենք դեպ վերՀայոց լեռներում,Դըժար լեռներում:
Տանում ենք հընուց մեր գանձերն անգին,Մեր գանձերը ծով,Ինչ որ դարերովԵրկնել է, ծընել մեր խորունկ հոգինՀայոց լեռներում,Բարձըր լեռներում:
Բայց քանի անգամ շեկ անապատիՕրդուները սևԻրարու ետևԵկա՛ն զարկեցին մեր քարվանն ազնիվՀայոց լեռներում,Արնոտ լեռներում:
Ու մեր քարվանը շըփոթ, սոսկահար,Թալանված, ջարդվածՈւ հատված– հատվածՏանում է իրեն վերքերն անհամարՀայոց լեռներում,Սուգի լեռներում:
Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝Հեռու աստղերին,Երկընքի ծերին,Թե ե՞րբ կըբացվի պայծաո առավոտ՝Հայոց լեռներում,Կանաչ լեռներում:
Հ. Թումանյան