маленький принц

Маленький принц

На планете Маленького принца всегда росли простые, скромные
цветы – у них было мало лепестков, они занимали мало места и
никого не беспокоили. Они раскрывались поутру в траве и под
вечер увядали. А этот цветок пророс однажды из зерна, занесенного
неведомо откуда, и Маленький принц не сводил глаз с крохотного
ростка, не похожего на все остальные ростки. Скоро на нём
появился бутон. Маленький принц никогда еще не видел таких
огромных бутонов и предчувствовал, что увидит чудо.
А неведомая гостья, скрытая в стенах своей зелёной комнатки, всё
готовилась, всё прихорашивалась. Она заботливо подбирала краски.
Она наряжалась неторопливо, один за другим примеряя лепестки.

Она не желала явиться на свет встрёпанная, точно какой-нибудь
мак. Она хотела показаться во всём блеске своей красоты. Да, это
была ужасная кокетка! Таинственные приготовления длились день
за днём. И вот однажды утром, едва взошло солнце, лепестки
раскрылись.
И красавица, которая столько трудов
положила, готовясь к этой минуте, сказала,
зевая:
— Ах, я насилу проснулась… Прошу
извинить… Я ещё совсем растрёпанная…
Маленький принц не мог сдержать
восторга:
— Как вы прекрасны!
— Да, правда? — был тихий ответ. — И заметьте, я родилась вместе с
солнцем.
Маленький принц, конечно, догадался, что удивительная гостья не
страдает избытком скромности, зато она была так прекрасна, что
дух захватывало!
А она вскоре заметила:
— Кажется, пора завтракать. Будьте так добры, позаботьтесь обо
мне…
Маленький принц очень смутился, разыскал лейку и полил цветок
ключевой водой.

Скоро оказалось, что красавица горда и
обидчива, и Маленький принц совсем с ней
измучился. У нее было четыре шипа, и
однажды она сказала ему:
— Пусть приходят тигры, не боюсь я их
когтей!
— На моей планете тигры не водятся, —
возразил Маленький принц. — И потом,
тигры не едят траву.
— Я не трава, — тихо заметил цветок.
— Простите меня…
— Нет, тигры мне не страшны, но я ужасно боюсь
сквозняков. У вас нет ширмы?
— Растение, а боится сквозняков… очень
странно… — подумал Маленький принц. — Какой трудный характер
у этого цветка.
— Когда настанет вечер, накройте меня колпаком. У вас тут
слишком холодно. Очень неуютная планета. Там, откуда я
прибыла…
Она не договорила. Ведь её занесло сюда, когда она была ещё
зернышком. Она ничего не могла знать о других мирах. Глупо лгать,
когда тебя так легко уличить! Красавица смутилась, потом
кашлянула раз-другой, чтобы Маленький принц почувствовал, как
он перед нею виноват:
— Где же ширма?

— Я хотел пойти за ней, но не мог же я вас
не дослушать!
Тогда она закашляла сильнее: пускай его
все-таки помучит совесть!
Хотя Маленький принц и полюбил
прекрасный цветок, и рад был ему
служить, но вскоре в душе его пробудились сомнения. Он принимал
её слова близко к сердцу и стал чувствовать себя очень несчастным.
— Напрасно я её слушал, — доверчиво сказал он мне однажды.
— Никогда не надо слушать, что говорят цветы. Надо просто
смотреть на них и дышать их ароматом. Мой цветок напоил
благоуханием всю мою планету, а я не умел ему радоваться. Эти
разговоры о когтях и тиграх… Они должны бы меня растрогать, а я
разозлился…
И еще он признался:
— Ничего я тогда не понимал! Надо было судить не по словам, а по
делам. Она дарила мне свой аромат, озаряла мою жизнь. Я не
должен был бежать. За этими жалкими хитростями и уловками
надо было угадать нежность. Цветы так непоследовательны! Но я
был слишком молод, я ещё не умел любить…

Как я понял, Маленький принц решил путешествовать с
перелетными птицами.
В последнее утро он убрался на своей планете. Он заботливо
прочистил действующие вулканы. У него было два действующих
вулкана. На них очень удобно по утрам разогревать завтрак. Кроме
того, у него был еще один потухший вулкан. Но, сказал он, мало ли
что может случиться! Поэтому он прочистил и потухший вулкан
тоже. Когда вулканы аккуратно чистишь, они горят ровно и тихо,
без всяких извержений. Извержение вулкана — это все равно что
пожар в печной трубе, когда там загорится сажа. Конечно, мы, люди
на Земле, слишком малы и не можем прочищать наши вулканы. Вот
почему они доставляют нам столько неприятностей.
Потом Маленький принц не без грусти вырвал
последние ростки баобабов. Он думал, что
никогда не вернется. Но в то утро привычная
работа доставляла ему необыкновенное
удовольствие. А когда он в последний раз полил
чудесный цветок и собрался накрыть колпаком,
ему даже захотелось плакать.
— Прощайте, — сказал он.
Красавица не ответила.
— Прощайте, — повторил Маленький принц.

Она кашлянула. Но не от простуды.
— Я была глупая, — сказала она наконец. — Прости
меня. И постарайся быть счастливым.
И ни слова упрека. Маленький принц очень
удивился. Он застыл, растерянный, со стеклянным
колпаком в руках. Откуда эта тихая нежность?
— Да, да, я люблю тебя, — услышал он. — Моя вина, что ты этого не
знал. Да это и не важно. Но ты был такой же глупый, как я.
Постарайся быть счастливым… Оставь колпак, он мне больше не
нужен.
— Но ветер…
— Не так уж я простужена… Ночная
свежесть пойдет мне на пользу. Ведь я —
цветок.
— Но звери, насекомые…
— Должна же я стерпеть двух-трех
гусениц, если хочу познакомиться с
бабочками. Они, наверно, прелестны. А то
кто же станет меня навещать? Ты ведь будешь далеко. А больших
зверей я не боюсь. У меня тоже есть когти.
И она показала свои четыре шипа. Потом прибавила:
— Да не тяни же, это невыносимо! Решил уйти — так уходи.
Она не хотела, чтобы Маленький принц видел, как она плачет. Это
был очень гордый цветок…

Долго шел Маленький принц через пески, скалы и снега и наконец
набрел на дорогу. А все дороги ведут к людям.
— Добрый день, — сказал он.
Перед ним был сад, полный роз.
— Добрый день, — отозвались розы.
И Маленький принц увидел, что все они похожи на его цветок.
— Кто вы? — спросил он, пораженный.
— Мы — розы, — отвечали розы.

— Вот как… — промолвил Маленький принц.
И почувствовал себя очень-очень несчастным. Его красавица
говорила ему, что подобных ей нет во всей Вселенной. И вот перед
ним пять тысяч точно таких же цветов в одном только саду!
«Как бы она рассердилась, если бы увидела их! — подумал
Маленький принц. — Она бы ужасно раскашлялась и сделала вид,
что умирает, лишь бы не показаться смешной. А мне пришлось бы
ходить за ней, как за больной, — ведь иначе она и вправду бы
умерла, лишь бы унизить и меня тоже…»

Continue reading

Սայաթ-Նովա քամանչա

Քամանչա
 
Ամէն սազի մէջըն գոված` դուն թամամ տասն իս, քամա՛նչա,Նաքազ մարդ քիզ չի կանայ տեսնի` դուն նըրա պասն իս, քամա՛նչա,Ղա՛ստ արա` է՛լ լաւ օրիրուն էդիվըն հասնիս, քամա՛նչա,Քիզ ինձնից ո՞վ կանայ խըլի` աշուղի բասն իս, քամա՛նչա:
Շատ տըխուր սիրտ կու խընդացնիս, կու կըտրիս հիվընդի դողըն,Յիփ քաղցըր ձայնըդ վիր կ’օնիս` բաց կու’լի հիդըդ խաղողըն.Խալխին էս իլթիմազն արա` ասին. «Ա՛պրի քու ածողըն»:Քանի սաղ է Սայաթ-Նովէն, շատ բան կու տեսնիս, քամա՛նչա:

Классная работа

А. Упражнение 1. Вместо точек вставьте слово должен в нужной форме.
1. Я должен писать письма. 2. Ты должен писать письма. 3. Он должен писать письма.
4. Она  должна писать письма. 5. Мы должны писать письма. 6. Вы должны писать письма.
7. Они должны писать письма.

 

Б. Упражнение 3. Напишите предложения со словом должен в
прошедшем времени.
1. Вечером я должен был написать письма. 2. Мы должны были прочитать этот рассказ. 3. Все
студенты должны были купить этот словарь. 4. Вы должны были много заниматься. 5. Роман  должен был делать это упражнение. 6. Ты должна была повторять  глаголы каждый день.

 

Упражнение 4. Закончите предложения. Используйте слово должен +
глаголы и словосочетания отдыхать, заниматься, говорить по-русски,
много читать, работать, хорошо знать русский язык, писать письма.
1. Каждый день мы должны работать . 2. После уроков ты должен писать письма . 3. Сегодня вечером я должен много читать .
4. Студенты должны занимается. 5. Вчера вечером мой друг должен много читать . 6. Сегодня моя сестра должна говорить по-русски . 7. Каждый вечер вы должны отдыхать.

 

Упражнение 3. Задайте вопросы к выделенным словам по модели.
Модель: − …? − Когда ты завтракаешь?
− Я завтракаю рано утром. − Я завтракаю рано утром.
1. − Когда ты занимаешься?
− Мы занимаемся утром.
2. − Когда Виктор смотрит телевизор ?
− Виктор смотрит телевизор поздно вечером.
3. − Когда они обедают ?
− Они обедают днём.
4. − Когда Анна унижает?
− Анна ужинает вечером.
5. − Когда мой друг ходит в магазин?
− Мой друг ходит в магазин в субботу.
6. − Когда мы писали диктант?
− Мы писали диктант в понедельник.
7. − Когда я учил новый текст?
− Я учил новый текст в пятницу.

ԻՄ ԸՆԿԵՐ ՆԵՍՈՆ

IՄի խումբ ընկեր երեխաներ էինք։ Գյուղացի երեխաներ։

Ոչ ուսումնարան կար, ոչ դաս, ոչ դաստիարակություն․ ազատ էինք միանգամայն ու խաղում էինք, ի՜նչքան էինք խաղում։ Ու ո՜նց էինք իրար սիրում, ո՜նց էինք իրար սովորել։ Սոված ժամանակներս էլ՝ վազում էինք հացի տաշտիցը մի կտոր հաց առնում, պանրի կարասիցը մի կտոր պանիր ու էլ ետ շտապում իրար մոտ։ Իրիկուններն էլ հավաքվում էինք, ծիծաղ բաներ ասում կամ հեքիաթ պատմում։

Մի ընկեր ունեինք, անունը Նեսո։ Է՜նքան հեքիաթ գիտեր, է՜նքան հեքիաթ գիտեր, ոչ ծեր ուներ, ոչ տուտը։

Ամառվա լուսնյակ գիշերները մեր դռան գերանների վրա շուրջբոլոր նստոտում էինք, հիացած պլշում Նեսոյի՝ ոգևորությունից գեղեցկացած դեմքին։ Ու պատմում էր նա Հուրի փերիներից, Զմրուխտ Ղուշից, Լիս ու մութ աշխարհից․․․

— Նեսո ջան, Նեսո, հիմի էլ Կուր Թագավորի հեքիաթը պատմի, հիմի էլ Թութի ղուշի հեքիաթը պատմի․․․ հիմի էլ Քաչալի ու Քոսակի հեքիաթը պատմի․․․

IIԷնպես պատահեց, որ մեր գյուղում ուսումնարան բաց արին։ Ինձ ուսումնարան տվին, ինձ հետ էլ մի քսան-երեսուն երեխա։ Ամեն մի երեխի համար տարեկան երեք ռուբլի վարձ էին ուզում․ էս պատճառով էլ գյուղի երեխաներից շատերը, որոնց ծնողները չէին կարող տարեկան երեք ռուբլի տան, մնացին դուրսը։ Դուրսը մնացին և իմ խաղընկերների մեծ մասը, նրանց հետ և Նեսոն։

Առաջին անգամն էր, որ մեզ ջոկում էին իրարից և ջոկում էին ուսումնարանն ու վարժապետը, առաջին անգամն էր, որ մենք գլխի էինք ընկնում, թե մինս ունևոր ենք, մյուսս աղքատ։ Դեռ էսօր էլ ականջումս է Նեսոյի լացի ձենը, որ իրենց դռանը թավալ գալով գոռում էր, թե՝ ես էլ եմ ուզում ուսումնարան գնամ։ Եվ դեռ ականջումս է նրա հոր ձենը, որ կանչում էր. «Կա ո՜չ, կա ո՜չ, ա՛յ ոչ ու փուչ, որտեղի՞ց տամ․․․ Երեք մանեթ ունենամ՝ կտանեմ, հացի կտամ, կբերեմ կուտեք, հրես մնացել եք սոված նստած․ կա ո՛չ․․․»

Նեսոն ու մյուս դուրսը մնացած ընկերներս գալիս էին ուսումնարանի շեմքում հավաքվում՝ մեզ մտիկ անում, բայց վարժապետը թող չէր անում, էնտեղից քշում էր։ Դասամիջոցներին խաղի ժամանակ էլ չէր թողնում մեզ հետ խաղան, ասում էր՝ կողմնակի, օտար երեխաները իրավունք չունեն աշակերտների խաղերին խառնվելու։ Եվ նրանք գնում էին ուսումնարանի պատի տակին նստոտում՝ սպասում էին մինչև դասներս վերջանար, որ միասին գնայինք։

Էսպեսով էլ առաջին տարին ուսումնարանում ես մոտեցա նոր ընկերների հետ, Նեսոն ու մյուս դուրսը մնացած ընկերներս էլ տարվա վերջը էլ չէին գալիս ուսումնարանի պատի տակին նստոտում ու սպասում ինձ։

IIIՄի երկու տարի մեր գյուղի ուսսւմնարանումը կարդալուց ետը հերս ինձ տարավ մեր կողմերի գյուղաքաղաքը, էնտեղի ուսումնարանը տվավ։ Էս արդեն բոլորովին ուրիշ աշխարհք էր։ Տները սիպտակ, կարմիր տանիքներով, ժողովուրդը զուգված ու մաքուր, ուսումնարանն էլ մեծ ու գեղեցիկ, ու ոչ թե մի վարժապետ, ինչպես մեր գյուղումն էր, այլ մի քանի վարժապետ ու մինչև անգամ վարժուհիներ, որ նորություն էր ինձ համար ու զարմանալի, սակայն շատ դուրեկան։

Տեղին ու դպրոցին վայել իմ հագուստն էլ փոխեցին։ Քաղաքացի աշակերտի շորեր հագա, գեղեցիկ, մաքուր ու էսպես կերպարանափոխված էլ տոների արձակուրդին վերադարձա մեր գյուղը։

Նեսոն ու հին ընկերներս իմացել էին, թե վերադարձել եմ, առավոտից եկել էին մեր տան չորս կողմը պտտվում էին ու պատատակերիցը ծիկրակում։ Դուրս եկա, գնացի մոտեցա։ Չեմ հիշում ինչպես բարևեցինք, միայն էն է միտս մնացել, որ նրանք էլ առաջվա նման մտերիմ ու համարձակ չէին ինձ հետ։ Ամենից առաջ ուշադրություն դարձրին իմ շորերի վրա։ Նեսոն մինչև անգամ իմ աշակերտական կարճ բլուզն ակնարկելով մի սրախոսություն արավ, մյուսներին դառնալով՝ ասավ․ «Կասենաս՝ պոչատ կաչաղակ ըլի․․․»։ Նրանք ծիծաղեցին։ Ես վշտացա, բայց բան չասացի։ Ապա թե Նեսոն ձեռքը քսեց իմ շորերին, նրան հետևեցին մյուսները ու զարմանք հայտնեցին, թե ինչ փափուկ են։ Էդ օրը առաջին անգամն էր, որ ես էլ ուշք դարձրի նրանց շորերի վրա ու նկատեցի, թե ինչքան էին կեղտոտ ու պատռտված։ Եվ առհասարակ մեր ամբողջ գյուղը թվաց աղքատ ու կեղտոտ։

IVԵրկու տարուց հետո էստեղից էլ հերս ինձ տարավ մեծ քաղաք, ավելի մեծ ուսումնարան։ Երբ էնտեղից էլ վերադարձա՝ իմ առաջվա խաղընկերները, որ արդեն մեծ տղերք էին, եկան բարևեցին մյուս գյուղացիների նման ու նրանց հետ էլ հեռու կանգնեցին։ Միայն մի անգամ, խոսակցության մեջ, երբ ուրիշները ինձ հարցնում էին, թե հիշո՞ւմ եմ արդյոք, որ միասին կարդում էինք, Նեսոն էլ հարցրեց թե՝ «Միտդ ա, որ ձեր դռան գերանների վրա գիշերները հեքիաթ էինք ասում․․․»։

— Վա՜, ի՞նչպես չի միտս․․․ Մի՞թե կմոռանամ։ Էդ իմ մանկության ամենալավ հիշողություններից մինն է,— պատասխանեցի ես։

Նեսոն կարծես թե ուրախացավ, բայց դարձյալ մնաց օտար ու հեռու։

Իսկ քաղաք վերադառնալու ժամանակ էնպես պատահեց, որ Նեսոյի հոր ձին վարձեցինք, որ ես հեծնեմ։ Նեսոն էլ պետք է ձիու հետ ոտով գար։ Եվ երբ ճանապարհ ընկանք, ես ձիու վրա, իսկ Նեսոն իր ցնցոտիներով ու պճեղները դուրս պրծած տրեխներով ոտքով՝ ձիու ետևից, ինձ սաստիկ ծանր եկավ։ Մի քիչ անցնելուց հետո հայտնեցի, թե ես ոտով գնալն ավելի եմ սիրում քան ձիով, ու ձիուց իջա։ Եվ այնուհետև կամ միասին ոտով էինք գնում, կամ հերթով էինք ձի նստում։ Նեսոն սրա վրա ուրախացավ, բայց նկատեցի, որ նա իմ արածը վերագրում է ոչ թե իմ բարեսրտությանն ու ընկերական զգացմունքին, այլ իմ հիմարությանը։ Ես վշտացա իմ մեջը, բայց ավելի մեծ վիշտը առաջս էր։

Ճանապարհին մի տեղ իջանք, հանգստացանք ու հաց կերանք։ Ձմերուկ ուտելու ժամանակ իմ գրպանի դանակը հանեցի տվի Նեսոյին, որ ձմերուկը կտրի։ Ճամփա ընկնելու ժամանակ դանակը կորավ։ Նեսոն պնդում էր, թե դանակն ինձ տվավ, գրպանս դրի։ Ես թեև լավ գիտեի, որ ինձ չէր տվել, բայց գրպաններս ման եկա ու ճանապարհ ընկանք։ Ես պարզ նկատեցի, որ նա իմ դանակը տակով արավ, վերջն էլ ուրիշները տեսել էին ձեռին։ Եվ ճանապարհ ընկանք սրտումս մի ծանր վիշտ, որ ոչ թե դանակս եմ կորցնում, այլ մի ուրիշ շատ թանկագին բան, որ Նեսոյի համար անհասկանալի էր․․․ Իսկ երբ տեղ հասանք, ու Նեսոն պետք է ետ վերադառնար՝ ես նրա համար մի ալխալուղացու առա նվիրեցի, բացի ձիու վարձը, իսկ նա ինձ դիմեց թե՝ «Բա մի չայի փող չես բաշխո՞ւմ․․․»։

Ես սաստիկ ամաչեցի ու էդ չայի փողն էլ տվի։ Բայց նրանից հետո, ամեն անգամ, երբ հիշում էի իմ մանկության օրերը և էն երեկոները, գերանների վրա, լուսնյակի տակ նստած մեր խումբը ու Նեսոյին՝ հեքիաթ ասելիս, ամեն անգամ սիրտս լցվում էր ցավով ու ափսոսանքով։

V— Նեսոն աղքատ է․․․ Նեսոն տգետ է․․․ Նեսոն լցված է գյուղական չարքաշ կյանքի դառնություններով․․․ Նա էլ եթե ուսում առներ, կրթվեր, ապահով լիներ՝ լավ մարդ կլիներ, գուցե ինձանից էլ շատ ավելի լավը․․․  Այժմ Նեսոյին հիշելիս միշտ էսպես եմ մտածում ու աշխատում եմ արդարացնեմ, լավացնեմ ու նորից սիրեմ էնպես, ինչպես սիրում էի էն ժամանակ։ Ուզում եմ՝ շարունակ էն խաղաղ, աստղալի լուսնյակ գիշերների Նեսոյի պատկերը լինի աչքիս առաջին, մտքիս միջին, բայց չի լինում, էլ չի լինում․ իսկույնևեթ առաջ է գալիս մի ուրիշ պատկեր, մի շատ ամոթալի ու ցավալի պատկեր։

Երբ արդեն ուսումս ավարտած, կյանք մտած մարդ էի, մի անգամ էլ մեր գյուղը վերադարձա ու գնացի գյուղամեջ։ Գյուղամիջում ժողովուրդը հավաքված աղմկում էր ու աղաղակում, իսկ մեջտեղը մի հաչից թոկով ամուր կապած ու գլխակոր կանգնած էր նեսոն։

Իմ հարցին պատասխանեցին, թե գողություն է արել։ Ես միջամտեցի, բաց թողնել տվի նրան։ Բայց իմ երևակայության մեջ նա դեռ մնում է թեժ արևի տակ թոկերով հաչիցը կապած ու գլխակոր, իսկ շուրջն աղմկում է մեր գյուղը։

Մեր գյուղում սովորական բան է և՛ գողությունը, և՛ հաչիցը կապելը, և՛ ծեծելը, բայց էս մինը իմ աչքի առաջից ու մտքի միջից չի հեռանում, ինչպես չի հեռանում և էն մանուկ Նեսոն, լուսնյակ գիշերներին գերանների վրա նստած հեքիաթ ասող Նեսոն, մաքուր ու միամիտ Նեսոն, իմ մանկության ընկեր Նեսոն։

English

1.Mary  is  thinner  than   Ann.

2.This  bike  is  cheaper  than  this  car.

3.Emeka  is  the  best  athlete  of  all.

4.A  lion  is  more  dangerous  than  an  elephant.

 

1. This is good athlete.

2.  Raphael is the best footballer of all time.

3. Apple is better than orange.

4. My mom is very good person.

5.  Toyota is cheaper than Lamborgini.

6. I speak English very well.

7. They  like  to  eat  pizza  very  well.

8.  I  like  to  eat  fruits very  well.

9. Samvel can’t  speak  english  very  well.

10. I  like  to  eat   fast-food very well.

ՀՀ Մարզեր և մարզկենտրոններ

Լորու մարզ- մարզկենտրոնը Վանազոր

Տավուշի մարզ- մարզկենտրոն Իջեվան

Շիրակի մարզ- մարզկենտրոն Գյումրի

Արագածոտն մարզ- մարզկենտրոն Աշտարակ

Գեղարքունիքի մարզ- մարզկենտրոն Գավառ

Կոտայքի մարզ-մարզկենտրոն Հրաձդան

Վայոց ձորի մարզ-մարզկենտրոն Եղեգնաձոր

Սյունիքի մարզ- մարզկենտրոն Կապան

Արարատ մարզ-  մարզկենտրոն Արտաշատ

Արամավիրի մարզ- մարզկետրոն Արմավիր

English

1 He left the room quietly.

2 Jane works hard.

3 He’s a very nice man.

4 The sun is shining brightly.

5 She behaves very well.

6 He always dresses smartly.

7 He shouted angrily at me.

8 You drive very slow.

 

 

 

1.Jackie was slowly walking home after a long day at work when suddenly a poster caught her attention. It was a very beautiful girl. She looked at the poster carefully one more time. That was Amy!

c. Jackie looked at Amy and smiled happily. She than said to her softly. “Congratulations Amy!”

2.Mark loves driving his expensive new sports car. Unfortunately, he also loves driving fast. On that cold winter night, the weather was really bad but Mark didn’t care. And then he saw the big van in front of him.

a. Later that night, Mark was in hospital, but he felt lucky he was alive. He decided never to drive so carelessly again.

3. Jennifer was smiling proudly as she arrived at the church. She looked perfect in her simple white drees as she walked slowly towards John.

b. When the service finished, the pretty couple ran quickly into the car waiting for them outside. A new life was in front of them.